Άραγε το να διδάσκουμε στα παιδιά μας να μοιράζονται ότι έχουν, είναι σωστό; Δείτε τι λέει μία μητέρα και γιατί διαφωνεί με αυτή την άποψη.

Στο νηπιαγωγείο του γιου μου εφαρμόζουν μια συγκεκριμένη πολιτική που μαθαίνει στα παιδιά πως να μοιράζονται τα υπάρχοντά τους.

 

Σύμφωνα με αυτή, ένα παιδί μπορεί να κρατήσει ένα παιχνίδι για όσο εκείνο επιθυμεί. Εάν κάποιο άλλο παιδί το θέλει εξίσου, θα πρέπει να περιμένει να τελειώσει το πρώτο. Οι δασκάλες επίσης «φυλάσσουν» το παιχνίδι εάν το παιδί θέλει να πάει στο μπάνιο, να φάει κλπ., ώστε να μη το πάρει κάποιο άλλο παιδί προτού τελειώσει το πρώτο. Αυτό εφαρμόζεται σε όλα τα αντικείμενα του νηπιαγωγείου με τα οποία μπορεί να παίξει κάποιο, ακόμη και στις κούνιες.

 

Στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω το σύστημά τους. Απλά συμμορφώθηκα με τους κανονισμούς και τότε δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα σημαντικό. Τα παιδιά το ίδιο. Μετά από 1-2 εβδομάδες, σταματούν πλέον να κλαίνε όταν η δασκάλα τους έλεγε «Μπορείς να το πάρεις όταν τελειώσει η Μαρία.»

 

Μόλις πρόσφατα παρατήρησα πως εφαρμόζεται η φιλοσοφία του μοιράζομαι σε άλλα μέρη που επισκέφθηκα και αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Θα σας δώσω δύο παραδείγματα, για να καταλάβετε τι εννοώ.

 

Η πρώτη ιστορία αφορά μια καλή μου φίλη. Αυτή και ο 2χρονος γιος της ήταν στο πάρκο μια μέρα. Ο μικρός είχε πάρει μαζί του ένα μικρό αυτοκινητάκι από το σπίτι για να παίξει. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο, του «γυάλισε το μάτι» μόλις το είδε και μάλιστα απαιτούσε να του το δώσουν, κάνοντας αρκετή φασαρία. Ακολοθούθησε μια τυπική διαμάχη ανάμεσα στις μητέρες με τη δεύτερη να καταλήγει «Μάλλον η μητέρα του δε του έμαθε να μοιράζεται τα πράγματά του.» Προφανώς γι” αυτήν δεν είχε καμία σημασία που το παιχνίδι άνηκε σε κάποιον άλλον και το «όχι» είναι μια θεμιτή απάντηση.

 

Η δεύτερη ιστορία διαδραματίστηκε σε ένα τοπικό εμπορικό κέντρο. Κάθε Παρασκευή πρωί τοποθετούν πλαστικά παιχνίδια, κατασκευές και αυτοκίνητα για να παίζουν τα παιδιά. Έχουν ακόμη και ένα φουσκωτό κάστρο! Πρόκειται για το όνειρο κάθε μικρού παιδιού. Ο γιος μου είναι ερωτευμένος με ένα συγκεκριμένο κόκκινο αυτοκινητάκι. Οι περισσότερες μητέρες βρίσκονται στην κυριολεξία πάνω από τα παιδιά τους όσο εκείνα παίζουν, εγώ όμως προτιμώ να κάθομαι παραπέρα και απλά να τον παρακολουθώ. Επί αρκετή ώρα παρατηρούσα μια μητέρα, η οποία επανειλημμένα πλησίαζε με τον γιο της τον δικό μου και του έλεγε με προστακτική φωνή «Αρκετά έπαιξες! Ήρθε η ώρα να δώσεις το αυτοκίνητο στον Αντώνη!» Ο μικρούλης μου φυσικά την αγνοούσε μέχρι που σταμάτησε να τον ενοχλεί. Υπάρχουν υπεραρκετά αυτοκίνητα για να παίξει ο γιος της, ακόμη και ένα που ήταν ολόιδιο με του Κωνσταντίνου μου και ήταν και διαθέσιμο.

 

Δε συμφωνώ με τον τρόπο που οι δύο παραπάνω κυρίες χειρίστηκαν το θέμα. Θεωρώ πως είναι λάθος να μαθαίνει κάποιος στο παιδί του πως έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί κάτι που ανήκει (έστω και προσωρινά) σε κάποιον άλλο, απλά και μόνο επειδή το θέλει. Μπορώ να καταλάβω την ανάγκη τους να δίνουν στα παιδιά τους ό,τι τους ζητήσουν: όλοι οι γονείς το έχουμε αυτό ως ένα βαθμό. Είναι όμως σημαντικό -και για τους δύο- να καταλάβουν πως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Δε γίνεται να παραμερίζονται όλοι και όλα για να καλύψουμε τις δικές μας επιθυμίες.

 

Φανταστείτε σε τι είδους ενήλικα θα μετατραπεί ένα παιδί που πιστεύει πως ότι «βάλει στο μάτι«, μπορεί απλά να το αρπάζει ή να το διεκδικεί με αθέμιτα μέσα. Αν πιστεύετε πως έχω άδικο, σκεφτείτε για λίγο την καθημερινότητά σας. Σας φαίνεται σωστό να κλέβετε τη σειρά κάποιου στο μανάβικο, απλά επειδή βαριέστε να περιμένετε; Θα παίρνατε το κινητό ή τα γυαλιά ηλίου από κάποιον άλλο, απλά επειδή σας άρεσαν;

 

Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Το να είσαι γονιός είναι δύσκολο. Πρέπει όμως και μπορούμε να τους μάθουμε να αντιμετωπίζουν την απογοήτευση όταν δεν περνάει το δικό τους. Η υπομονή και η σκληρή δουλειά είναι πιο σημαντικά εφόδια από το να τους δείχνουμε πως μπορούν να αρπάζουν ό,τι θέλουν, αδιαφορώντας για το συνάνθρωπό τους.

 

Πηγή: fanpage.gr